1 Mayıs 2025, Perşembe.
Cheyenne, Wyoming.

Her tır şoförü günlük ortalama 10 saat tır sürer. Bu 10 saatte muhtemelen 2 kere mola alırsın. Bu da demektir ki durmadan 3-4 saat yol gidersin her seferinde.

İşte o 3-4 saatte en çok düşünülen şey her zaman intihardır. Çünkü bütün dertlerin çaresi, yok olup uzaklara gitmekte, o dertlerden kaçmaktadır.

Tır şoförü, dertlerden kaçmak için tır şoförü olmuştur. Çok uzaklara, bilmediği bilinmediği yerlere seyahat etmiştir ama

şunun farkına varmıştır. Asıl kaçmak istediğin şeyler, terk ettiğin diyarlarda değil, kendi içinde beyninin içindedir.

Onun için ne kadar uzağa gidersen git, aslında bir arpa boyu kadar yol kat edememişsindir.

Onun için de kurtuluş olarak geriye sadece yok olmak kalmıştır. Kendini, canilerden korumak için sana sattıkları tabanca

aslında yanlış kişiye satılmıştır. En cani sen kendinsindir. En azından kendine karşı.

İşte bu sıralarda 3 saatlik ilk etap biter ve ilk molanı alırsın. Kahveni yudumlarken hayatın ne kadar renkli, ne kadar tatlı ve ne kadar güzel olduğunu düşünürsün.

Meğer seni öldürmeye çalışan potansiyel katil yolmuş. Hani o yere göğe sığdıramadığın yol. Meğer o uzun yolda yalnız bulunmakmış canını sıkan. Hani o yere göğe sığdıramadığın yalnızlık.

Derken mola çabucak biter ve tekrar 4 saatlik bir yola çıkarsın. İlk 30 dakika moladaki güzel düşüncelerin yavaş yavaş eriyip yok olmasıyla geçer. Sonraki 3 buçuk saatte bu kaybolan ümidin yokluğunda, saçmalığı anlamlandırma savaşında bulursun kendini.

Şimdi sen sürüyorsun ve birilerine para kazandırıyorsun. Sen de kazanıyorsun. Ancak hiçbir zaman yetmiyor. Hiçbir zaman yetmeyecek. Çünkü çok açgözlüsün. Çünkü çok açsın. Çünkü doyman yasaklanmış gençliğinde.

Cinsellik yasak olduğu için orta doğu coğrafyasında, aç kalmışsın amcığa. Şimdi her bulduğun kuruş, her kazandığın dolar amcık yolunda harcanmakta.

Kurtulmaya çalışsan da beter bir bağımlılık bu. Daha iyi bir yer bilmiyorsun paranı harcayacak. Harcamasan ne olacak? Yaşlanınca mı harcayacaksın? Yaşlanmak mı?

Yaşlanmak bizim gibilerin hakkı değil. Yaşlanmak için acımasızca ve bencilce, çocuk dünyaya getirmek gerek. Misal annem ile babam yapmış. Şimdi ben onlara bakmakla yükümlü bir köleyim. Ama ben bu orospu çocukluğunu asla yapmayacağım.

Bana kim bakacak yaşlanınca? Hiç kimse. Zaten yaşlanmak isteyen kim? Yaşlanmak neden ölmekten daha güzel sayılıyor ki.

Yoldaki 4. saatin sonuna yaklaşırken yine çenenin altında beynini nişan alan bir silah vardır uyurgezer rüyalarında.

Derken mola zamanı şimdi. Ve yemek yiyecektir tır şoförleri. Hepsi intihar fikrinden bir asır daha uzakta olacak o restoranda. Fiyatlarına bakmıyorlar bile menüdeki yemeklerin. Mutlu olmak istiyorlar. Yiyerek, içerek, gülerek, konuşarak.

Mağazadaki şoförlerin yüzünde görebildiğimiz sebepsiz sırıtışlar bundan kaynaklanır. Sadece yaşamı tecrübe ettikleri için mutludurlar. Ve şimdi günün son 3 saatlik sürüşüne yürüyorlar.

3 saat daha ağlayarak direksiyon sallayacaklar. Gözyaşları söküp atacak içlerindeki kiri tozu. Gözyaşları mıdır tır şoförlerinin bedenlerinin egzozu.

Sonra derin bir uykuya dalacaklar ve şanslılarsa kalp krizi uyku sırasında gelecek ziyaretlerine ki yarın yine ızdıraplarla boğuşmasınlar.

Ancak kim bilir. Belki uzun bir mola olur bir gün. Uzun uzun, anlamsız anlamsız sırıttığın ve tır şoförü olmamanın kıymetini bildiğin.