11 Mart 2025, Salı.
Millersport, Ohio.

Buraya yazıyorsam, para kazanmıyorum demektir. Çünkü normalde şu anda çalışıyor olmam ve buraya yazacak vakit bulamamam gerekiyordu.

Ama olsun. Bugün de para kazanmayalım.

Günlük yazmanın, genel olarak yazı yazmanın eskisi kadar bir çekiciliği yok sanki.

Her gün her şey sosyal medyada zaten. Bütün günlükler, herkesin günlüğü gözler önünde.

Bu bir eleştiri değil. Asla. Sadece var olan şey bu.

Şimdi böyle bir çağdayız.

İnsan asla tatmin olmayan, sürekli üzülecek bir şey bulabilen bir canlı zaten.

Her şey bizi rahatsız ediyor.

Bir de çoğumuz başarısızız. Bu başarısızlık sıkıyor canımızı.

Gördüklerimizin çoğu bir şeyler başarabilmiş olanlar.

Gençler ezdi geçti bizi. Gençler ilerledikçe ilerledi. Geride kaldık. Bayağı bir geride. Bizim zamanımız geçti gitti. O kadarcıktı işte. Onunla da yetinmeyi bilemedik ama o kadarcıktı zaten. En fazla o kadarını yapabildik biz.

Ancak ufak şeyler de değildi bunlar. Hayat başlı başına bir mucize. Alternatifi yokluk olan bir şey bu. Ne kadar kötü olabilir ki? En kötüsü bile, var en azından. Yine yokluğun önünde bir şey bu.

Yok olmak kaçmıyor çünkü. Yoktuk zaten ve yine yok olacağız zaten. 60-70 senelik bir sabır gerekli olan. Kimimiz için o kadar bile değil. 10 yaşında babası tarafından tecavüze uğrayıp öldürülen kız çocukları için 10 yıl kadardı işte bu süre örneğin. Veya politikacıların keyfi için 18’inde boşu boşuna ölen askerler için de kısaydı bu süre.

37 yıl olacak bu yıl. 37 yılda iyi kötü güzel çirkin bir sürü şey oldu. Pişman değilim. Üzgün değilim. Aslında üzgün olduğum şeyler de var. Ancak üzgün olmak bile bir tat, üzülmek de bir hissiyat.

Alternatifi yokluktan daha mı kötü var olan bir üzülme hissi? Üstelik sonsuza kadar da üzülecek değiliz. Bir 37 yıl daha yaşamam büyük ihtimal. Yaşamak istemem de zaten. Yani 70 yaşında olmak çekici gelmiyor bana. Gençken ölmek lazım. Tadında bırakmak lazım. Altına sıçacak yaşa kadar yaşasan ne olacak?

Dünyaya dair tek sevdiğim şey güzel kızlar. Her şeyi anlamlı kılan onlardı. Bütün üzüntüleri ve bütün sevinçleri. Geri kalan şeyler çok önemsiz. Ancak güzel kızlar mucizeden de daha büyük bir mucize gibiler.

Üstelik onları sadece görerek ve izleyerek mutlu olmayı da öğrendik. Çocukken sadece sahip olunca mutlu olacağımızı zannederdik. Yaşlılık sadece görüntüleri ile mutlu olmayı da öğretti.

Bazen görüntüleri, gerçek hâllerinden daha güzel bile geliyor. İzlediğin videoda çirkin insan kokuları gelmiyor burnuna çünkü. Oysa en güzel kızın bile pis kokan insani tarafları vardır.

O noktada bir çöp olduğunu anlıyorsun işte. Çöpsün. Abartacak bir şey yok. Bütün bu kelimeler sadece çöp yığını. Ve insanı rahatlatan şey bütün bu çöplerin yok olacağını bilmesi. Müthiş bir adalet gelecek ve her şey sıfırda eşitlenecek.

Şimdi içim huzur dolu.

***

Balık sipariş etmiştim, geldi. Onu yiyeceğim. Hadi, görüşürüz. 🙂