25 Ağustos 2024, Pazar.
Moline, Illinois.

Su şişelerini atmıyordum. Doğru bir akşamı bekliyordum. Çünkü bir akşam bisikletiyle çöplerden boş şişe toplamaya zenci bir dayı gelmişti. Bir keresinde de yaşlı bir abla. İkisi de çok mutlu olmuştu onlara birikmiş boş su şişelerimi verdiğimde.

İşte öyle bir akşam olsun yine diye bekliyordum. O yaşlılara yardımım dokunacağından değil, bana övgüler yağdıracaklarından. Sevgiye ihtiyacım var çünkü. İlgiye. İltifata. Bunun için biriktiriyordum o boş plastik su şişelerini.

Ama az önce hepsini çöpe attım. Çünkü biriktire biriktire arabayı çöplüğe çevirdim. Ve bugün keyfim yok. Onun için az önce tek tek elimle çöpe attım hepsini. Onlar azaldıkça sinirim az da olsa yatıştı sanki. Azıcık vakit geçmeliydi işte. Böyle biraz vakit öldürdüm.

Yaşlı orospu çocuklarından alacağım iki gram sevgiyi de alamayacağım. Çünkü denk gelmiyorlar. Amına kodumun homelessları. Arada bir denk gelseniz, su şişelerini versem, kendimi kahraman gibi hissetsem; yok, neyime benim kahramanlık. Sikeyim hayatı ya. Sikeyim hayatımı.