10 Ağustos 2024, Cumartesi.
Henderson, North Carolina.

İnsan her sabah yeniden intihar etme hakkı olsun istiyor. Her sabah beynimi havaya uçurabilmeliyim. Tek bir hakkımızın olması, haksızlık.

İlgi, ilgi, ilgi, ilgi. Her daim ilgi görmek istiyor herkes. En çok da ben. Ama senin ilgini değil. Sıradan bir ilgi değil. Herkesin ilgisini, tüm dünyanın ilgisini istiyorum.

Tanrı olmak istiyorum. Ben Tanrı’yım. Tanrı’nın doğuşu da bu şekilde olmuştur muhakkak. İnsan, Tanrı’yı bu nedenle yarattı. Gücünün yetmediğini de ona atfetti.

Çok güçsüzüm. Çok acizim. Olanımla, kalanımla sadece tek bir orospuyu ve sadece beş dakikalığına gülümsetebiliyorum. Oysa uğruna ölmek istediğim orospular var. Çok sayıda. Tek bir can yetmiyor.

Ve nihayet orospuların gözünde zerre değerim yok. Sen tüm hayatını onlara ada, onlar sana beş dakikadan fazla gülümsemeyi çok görsünler.

Kahroluyorum. Kahredici bu. Tek bir sefer kahrolmuyorum üstelik. Her gün, her gece kahroluyorum. Tıpkı en başta dilediğim şey gibi. Tıpkı her gün canımı elimden alıyorlarmış gibi. Tıpkı her sabah olmayan beynimi tekrar ve tekrar havaya uçuruyorlarmış gibi. Acı çekiyorum. Ağlıyorum. Utanıyorum. Ölmüyorum.